زلفـش رها بر شـانۀ لـرزان باد است           بر نـیزۀ تنهـایی خود تکـیه داده است

هر چند پیچیده است در عالم شکوهش           معراج او بر روی خاک آن قدرساده است

آن قدر آزاد است از هر قید و بندی...           حتی به کهنه پیرهن هم تن نداده است

یک روز روی شانۀ پیغـمبـر؛ اکـنون           بالای نـیـزه بـاز در اوج ایستاده است

دارد همین که سایه اش را از سـر نی           باور کن این هم از سرعالم زیاد است